چلوگیری از خوردگی ناشی از حمله کلریدی به بتن

پایگاه جامع علوم اطلاعات : خوردگی ناشی از حمله کلریدی، عارضه غالب بتن در محیط های خشن مانند خلیج فارس است. بتن امروزه یکی از پرکاربردترین مصالح ساختمانی است که عمدتا در سازه های بزرگ و حساس نمود بیشتری پیدا کرده است.

یکی از دلایل اصلی خرابی سازه های بتنی، خوردگی آرماتورها در اثر از بین رفتن لایه اکسیدی خود جوش در اطراف آرماتورها به دلیل نفوذ یون های کلر در بتن می باشد. مشاهدات و بررسی های متعددی نشان داده که یون های کلر، به ویژه یون های موجود در نمک های یخ زدا و آب دریاها، عامل اولیه خوردگی آرماتورها در سازه های اجرا شده در دریاها و مناطق ساحلی می باشند. یون های کلر که از میان ترک های بتن، درون آن نفوذ کرده و خود را به آرماتورها می رسانند، موجب از بین رفتن لایه اکسیدی محافظ بتن می شوند و در نتیجه، شتاب بخشیدن به واکنش های خوردگی را به دنبال می آورند. با توجه به تأثیرات نامطلوبی که یون های کلر در بتن ایجاد می کنند، توجه به مسئله نفوذ یون کلر در سازه های بتنی و ارائه طرح اختلاطی که بتواند میزان نفوذ یون های کلر را در محدوده های مجاز نگه دارد ضروری به نظر می رسد. به منظور کاهش نفوذ یون کلر به بتن علاوه بر چهار جزء اصلی طرح اختلاط یعنی آب، سیمان، سنگدانه های درشت و سنگدانه های ریز، به طور معمول از دو جزء دیگر یعنی مواد روان کننده و یا فوق روان کننده و میکروسیلیس استفاده می گردد. دلیل این امر آن است که استفاده از مواد روان کننده یا فوق روان کننده به منظور کاهش نسبت آب به سیمان در کاهش نفوذپذیری نمونه های بتنی مؤثر می باشد و استفاده از میکروسیلیس موجب کاهش میزان نفوذپذیری از طریق گسسته سازی سیستم منافذ مخلوط های بتنی می گردد.